បងប្អូនបង្កើតទាំង៤នាក់របស់ សុផាន បានចូលបម្រើខ្មែរក្រហម។ ពេលនោះ សុផាន មានអាយុ១៣ឆ្នាំ។

គាត់គឺជាពេទ្យយោធា ដែលទទួលបន្ទុកថែរក្សាយោធារងរបួសពីសមរភូមិមុខ។ ក្រោយមក គាត់បានក្លាយជាពេទ្យធ្មេញនៅខេត្តកំពង់ចាម។ មានកម្មាភិបាលពេទ្យធ្មេញមកពីភ្នំពេញ និងកំពង់ធំ បានមកបង្រៀន សុផាន ហើយក្រោយមកអ្នកបង្រៀននោះបានបាត់ខ្លួនភ្លាមៗ។

សុផាន ត្រូវបានចាប់ខ្លួនក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧ ឬ១៩៧៨ ដោយមិនដឹងមូលហេតុ។ កម្មាភិបាលខ្មែរក្រហម គ្រាន់តែបាននិយាយថា បងប្រុសរបស់គាត់បានក្បត់នឹងបដិវត្តន៍។

ក្នុងថ្ងៃមួយ គាត់ត្រូវបានប្រាប់ឲ្យឡើងឡាន។​ គាត់បានគិតថាគាត់ប្រាកដជាស្លាប់ក្នុងគ្រានោះហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យមកធ្វើការនៅក្នុងការដ្ឋាន ព្រមទាំងបានទទួលសម្លៀកបំពាក់ខ្លះទៀតផង។ សុផាន បានដឹងថា សម្លៀកបំពាក់ទាំងនោះបានមកពីសាកសពដែលកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមបានសម្លាប់ជនរងគ្រោះរួចហើយ។

បន្ទាប់ពីប្រទេសកម្ពុជាត្រូវបានរំដោះ ប្រជាជនបានសងសឹកទៅលើពួកប្រធានភូមិ។ សុផាន​បាន​រៀបរាប់ស្ថានភាពនៅពេល​នោះ​​ថា៖ “ ប្រ​ជាជន​បាន​នាំគ្នា​ចង​ប្រធានភូមិ។ ប្រសិនបើប្រធានភូមិនោះជាមនុស្សល្អ គាត់​ប្រាកដ​​ជាអាច​រស់​បា​ន។ ប៉ុន្តែគាត់​កាចណាស់។ ដូច្នេះ ប្រជាជនបានសម្លាប់ពួក​គាត់​​ចោលទៅ ”។